Wyrocznia Środka

Strona autorska

Alternatywny panel boczny

Szukaj

Wyrocznia Środka
- Recenzje II tomu
Czteropalczaści
- Recenzje I tomu
Świat Dzieci Czystej Krwi
- Opowiadania z Wielkich Dolin
- Ludzie
Opowiadania
Recenzje
O mnie

Wyrocznia Środka
- Recenzje II tomu
Czteropalczaści
- Recenzje I tomu
Świat Dzieci Czystej Krwi
- Opowiadania z Wielkich Dolin
- Ludzie
Opowiadania
Recenzje
O mnie
Wyrocznia Środka
- Recenzje II tomu
Czteropalczaści
- Recenzje I tomu
Świat Dzieci Czystej Krwi
- Opowiadania z Wielkich Dolin
- Ludzie
Opowiadania
Recenzje
O mnie

Archiwa

listopad 2022 (2)
październik 2022 (1)
wrzesień 2022 (5)
sierpień 2022 (5)
lipiec 2022 (2)
czerwiec 2022 (4)
maj 2022 (2)
luty 2022 (3)
styczeń 2022 (5)
sierpień 2021 (3)
lipiec 2021 (1)
czerwiec 2021 (4)
maj 2021 (2)
kwiecień 2021 (2)
marzec 2021 (1)
luty 2021 (1)
październik 2020 (1)
wrzesień 2020 (1)
lipiec 2020 (3)
czerwiec 2020 (4)
kwiecień 2020 (2)
marzec 2020 (3)
luty 2020 (1)
styczeń 2020 (6)
grudzień 2019 (6)

Kategorie

Kategorie

Najnowsze komentarze

Marcin Masłowski - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata
Martyna - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata

Ostatnie wpisy

Albo się Karla Ovego Knausgårda pokocha albo… 24 listopada 2022
Hum, hum! 5 listopada 2022
Tylko trawa i wiatr… 22 października 2022
Polacy tego nie lubią, o nie 21 września 2022
„Jakość chleba znów się pogorszyła, często zdarzają się zakalce” 21 września 2022

Archiwa

listopad 2022 (2)
październik 2022 (1)
wrzesień 2022 (5)
sierpień 2022 (5)
lipiec 2022 (2)
czerwiec 2022 (4)
maj 2022 (2)
luty 2022 (3)
styczeń 2022 (5)
sierpień 2021 (3)
lipiec 2021 (1)
czerwiec 2021 (4)
maj 2021 (2)
kwiecień 2021 (2)
marzec 2021 (1)
luty 2021 (1)
październik 2020 (1)
wrzesień 2020 (1)
lipiec 2020 (3)
czerwiec 2020 (4)
kwiecień 2020 (2)
marzec 2020 (3)
luty 2020 (1)
styczeń 2020 (6)
grudzień 2019 (6)

Kategorie

Kategorie

Najnowsze komentarze

Marcin Masłowski - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata
Martyna - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata

Ostatnie wpisy

Albo się Karla Ovego Knausgårda pokocha albo… 24 listopada 2022
Hum, hum! 5 listopada 2022
Tylko trawa i wiatr… 22 października 2022
Polacy tego nie lubią, o nie 21 września 2022
„Jakość chleba znów się pogorszyła, często zdarzają się zakalce” 21 września 2022

Czteropalczaści

Trailer „Czteropalczastych”

20 czerwca 2021

Wejścia 39 Wejścia 124161

Total Page Visits: 14444 - Today Page Visits: 21

Czteropalczaści dzieci czystej krwi

Przez Marcin Masłowski Brak komentarzy

Poprzedni

Pierwsza recenzja "Wyroczni Środka"

Nowsze

Kolejna recenzja!

Zobacz również

Premiera

16 stycznia 2020

O czym? O czym?

16 stycznia 2020

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Nazwa *

E-mail *

Witryna internetowa

Zapisz moje dane, adres e-mail i witrynę w przeglądarce aby wypełnić dane podczas pisania kolejnych komentarzy.

Komentarz

Δ

2comments
70wpisy
0users
0likes
0followers
0subscribers

Kategorie

Kategorie

Najnowsze komentarze

Marcin Masłowski - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata
Martyna - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata

Ostatnie wpisy

Albo się Karla Ovego Knausgårda pokocha albo… 24 listopada 2022
Hum, hum! 5 listopada 2022
Tylko trawa i wiatr… 22 października 2022
Polacy tego nie lubią, o nie 21 września 2022
„Jakość chleba znów się pogorszyła, często zdarzają się zakalce” 21 września 2022

Archiwa

listopad 2022
październik 2022
wrzesień 2022
sierpień 2022
lipiec 2022
czerwiec 2022
maj 2022
luty 2022
styczeń 2022
sierpień 2021
lipiec 2021
czerwiec 2021
maj 2021
kwiecień 2021
marzec 2021
luty 2021
październik 2020
wrzesień 2020
lipiec 2020
czerwiec 2020
kwiecień 2020
marzec 2020
luty 2020
styczeń 2020
grudzień 2019

Archiwa

listopad 2022
październik 2022
wrzesień 2022
sierpień 2022
lipiec 2022
czerwiec 2022
maj 2022
luty 2022
styczeń 2022
sierpień 2021
lipiec 2021
czerwiec 2021
maj 2021
kwiecień 2021
marzec 2021
luty 2021
październik 2020
wrzesień 2020
lipiec 2020
czerwiec 2020
kwiecień 2020
marzec 2020
luty 2020
styczeń 2020
grudzień 2019

Facebook

Facebook Posts

Marcin Masłowski Autor

2 days ago

Takiego bohatera jeszcze w polskiej prozie nie było – pan Podedworny, człowiek – legenda, który kapeluszem strącał głowy trzem kurom, znał dziewięć języków (przy czym w sześciu uwodził, a pięcioma władał biegle), trzymał Kościuszkę za rękę na łożu śmierci i niemal samodzielnie ugasił pożar Krakowa. Nader wszystko był zdobywcą polskich pól naftowych, a niejaki Łukasiewicz jadł mu z ręki. Bartosz Sadulski stworzył fantastycznego bohatera o proweniencji co najmniej tajemniczej, który bez kompleksów zdobywa europejskie salony, nie kryjąc przy tym polskiego pochodzenia. Dumnego, pewnego siebie mistrza kreacji, chodzącego banku pomysłów, mężczyzny, przy którym kobiety padały zemdlone. Lecz nie jest to człowiek bez skazy – należy powiedzieć to wprost: to oszust, który nagina fakty według własnej potrzeby, zmyśla i manipuluje, ale czyni to w tak uroczym stylu, iż Czytelnikowi nie pozostaje nic innego, jak pokochać Podedwornego miłością czystą i nieco naiwną.Czym jest tytułowy rzeszot? Odpowiedź na to pytanie znajdzie Czytelnik na kartach książki. Warto jedynie wskazać, że o ile pierwsza część powieści przedstawia losy Podedwornego, bawiącego chociażby w Paryżu, to w drugiej połowie opisuje zmagania z nową miłością jego życia: ropą naftową. Tak, pan Podedworny staje się polskim Rockefellerem. „Stoją szyb obok szybu, dziurawią ziemię jak sito”. Ropa mówił, stanie się dla nas tym, czym dla Anglii węgiel. Od strony literackiej „Rzeszot” był dla mnie majstersztykiem. Historia pana Podedwornego wciągnęła mnie i porwała – można narzekać na barokowy czy teatralny styl Autora, ale dla mnie był wręcz idealnym, jedynym sposobem oddania przebogatego życiorysu bohatera książki. Już pierwsze zdanie intryguje, wsysa Czytelnika w świat półprawd, legend i faktów – jednych zupełnie zmyślonych, innych zaś tak opisanych, że wydają się historyczną oczywistością. Szczegółowość opisów może niektórych przytłoczyć, ale dzięki nim Autor zbudował kompletną, spójną wizję, dzięki której mógł rozwinąć skrzydła wyobraźni, budować swą „biografię romantyczną”, krążyć tuż nad krawędzią dzielącą rzeczywistość od fantasmagorii, a jednocześnie kąsać, naigrywać się z mitów i autorytetów (rozmowa bohatera z Mickiewiczem, gołąb* na grobie Napoleona i tak dalej…) czy zestawić postać światowca-protagonisty z wiejskim, galicyjskim (tu chyba należałoby postawić znak równości) zacofaniem i gnuśnością, barwnie przedstawionym w opisach wsi Zmyślona, gdzie bieda nie ma nawet sił, by piszczeć. Galicja, w wizji Autora, to kraina ropą płynąca – bohater toczy o nią wojnę w niemal amerykańskim stylu, rywalizując z samym Łukasiewiczem („kiedy Łukasiewicz utwardził drogę, to Podedworny utwardził dwa razy dłuższą”). Tryskające płynnym złotem szyby i przeogromne naftowe bogactwo – jakże zazdrościmy Panu Podedwornemu! Spotyka się z samym Rockefellerem, który przybywa na własne oczy ujrzeć galicyjski cud…Bartosz Sadulski oddaje głos postaciom, które miały tę przyjemność spotkać polskiego odpowiednika barona Münchhausena. Dzięki listom hrabiny, kochanki Podedwornego (cóż to był za urokliwy ukłon w stronę zapomnianej dzisiaj sztuki epistolografii!), czy też słowom prostej dziewczyny z galicyjskiej wsi, nieprawdopodobna przecież historia staje się wprawdzie mniej zobiektywizowana, ale – paradoksalnie – bardziej realna. Taki zabieg wytwarza przekonanie, że czytamy biografię żyjącej niegdyś postaci. Gdy zaś dochodzimy do zaskakującego finału, zdajemy sobie sprawę, że żałujemy, że Autor zadrwił z nas strasznie, a jego opowieść, w którą mnie przynajmniej wciągnął po same uszy, była w większości zmyślona. *Podobno ów nieszczęsny gołąb, uczyniwszy śmierdzącą skazę na zdobiony w złote pszczoły, aksamitny całun, którym pokryto napoleoński katafalk, został aresztowany przez porucznika Erica Sikorę.Książkę otrzymałem dzięki portalowi Sztukater.pl ... See MoreSee Less

View on Facebook

· Share

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

Marcin Masłowski Autor

2 weeks ago

Albo się Karla Ovego Knausgårda pokocha, albo uśnie po pierwszej pięćdziesiątce. Kartek. Mnie pochłonęła – 548 stron minęło, nie wiem kiedy. Tu naprawdę nic się nie dzieje i nie jest to żaden zarzut. W pierwszej części najbardziej interesującym (z punktu widzenia „wartkiej” akcji”) był wątek pozostawionej w zaspie zgrzewki piw... Wszystko skąpane w chłodzie i zimnie, każde uczucie bohatera-Autora jest jak zimny prysznic. Nie ma tu szczęśliwej rodziny, nie ma ”fajowych” kolegów, młodzieńcze popijawy to spotkania manekinów, a kapela, w której przygrywa Ove, nie nadaje się nawet do gry w centrum handlowym. W drugiej – absolutnie perfekcyjny opis żałoby po znienawidzonym ojcu. Szczegółowy tak bardzo, że aż trze skóra o skórę, szeleści ta żałość, ten wstręt, ten smród, ta pozorna nieśmiertelność, w którą wierzymy. Niezrozumiałe łzy bohatera, odór gnijącego domu, jak trupi, grobowy fetor i ta kompulsywna niemalże potrzeba sprzątania, wysprzątania wspomnień po ojcu-alkoholiku, wyrzucenia spleśniałych przedmiotów, które przywracają pamięć o nim i pochowania go wraz z pamięcią o nim.A może „Moja walka. Księga pierwsza” nie jest o tym?Miejscami czułem, jakbym stał z bohaterem w jego sypialni, siedział z nim przy stole, przysłuchiwał się rozmowom z bratem, szorował te piekielne schody z wymiocin i ekskrementów, zaglądał z nim do lodówki i jechał samochodem do firmy pogrzebowej. Piekielnie bliska ta znajomość.Niewygodna i dlatego tak pociągająca. Nie poprzestanę na pierwszym tomie. ... See MoreSee Less

View on Facebook

· Share

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

Marcin Masłowski Autor

1 month ago

Lisa, główna bohaterka „Aleksandry” Lisy Weeda, przebiega przez granicę między Ukrainą a Ługańską Republiką Ludową, nieuznawanym, sztucznym tworem utworzonym w 2014 roku przez prorosyjskich separatystów. Biegnie przez ziemię siłą wyrwaną Ukrainie, przeciętą widoczną jedynie na mapach kreską, która przedzieliła lasy i pola, a wraz z nimi rodziny i łączące je więzi. Granica nie przecięła jednak pamięci, nie stała się nieprzekraczalnym murem, nie odseparowała tego, co miała odseparować. Lisa biegnie, goniona strachem przed uzbrojonymi żołnierzami, obserwowana zdziwionym wzrokiem mijanych kobiet i mężczyzn, ciągnących na Ukrainę rzędem wraz z paczkami i pakunkami, na handel, na wymianę, po lepsze życie. Lisa niesie w ręku cenny dar – wyszywany czarnymi i czerwonymi nićmi kawałek materiału, stuletnie płótno, które podróżowało wraz z babką Lisy, przekraczało europejskie granice, nasiąkało rodzinną legendą, zagubieniem i miłością do ukraińskiej ziemi, dzieliło losy Krasnowów i było niczym księga zapisująca jej dzieje. Lisa nie przekracza granicy dla rozrywki. Nie idzie za pracą, nie wraca z Ukrainy z handlu warzywami, chlebem, rajstopami, nie niesie ze sobą pary nowych majtek. Nie ucieka do Ługańska i nikogo nie goni. Był to pomysł jej babki, szalonej babki, mówi pogranicznikowi Lisa; płótno ma odbyć ostatnią podróż do domu. Jest bowiem niepełne, niedopisane, tak jak rodzinna historia – nad imieniem Koli ścieg się urywa gdzieś w 2015 roku. Lisa musi przenieść serwetę do Ługańska, by domknąć czas, odnaleźć jego grób i położyć na nim rodzinny artefakt. Inaczej Kola będzie stracony.Lisa biegnie. Pokonuje granicę wbrew ostrzeżeniom, wbrew zakazowi. Słowa babki Aleksandry są silniejsze niż obawa przed wojną, na której teren Lisa wraca. Biegnie przez pola pszenicy, nie dostrzegając tablicy z ostrzeżeniem o minach. Przewraca się, a gdy podnosi wzrok, widzi przed sobą Pałac zaginionego Kozaka dońskiego i mieszkającego w nim, zmarłego kilkadziesiąt lat wcześniej prapradziadka, Nikołaja. I tu właśnie zaczyna się prawdziwa i jednocześnie oniryczna opowieść, która prowadzi Czytelnika przez czas i historię, przez lata wielkiego głodu, wojen i kułactwa, nieuczciwych referendów, wysyłek, protestów na Majdanie i narodowego separatyzmu. Lisa przeżywa ponownie dzieje wywiezionej do Holandii Aleksandry, czuje ścisk przerażonych ciał zebranych w pociągowym wagonie, zakupuje ziemniaki w zmrożonej ziemi i chucha w zmarznięte dłonie, zastanawia się, czy inny wykopany dół zakryje maszynę do szycia, drży przed esesmanami, bolszewickimi chłopcami i Ługańskimi bojówkarzami. To właśnie tu, w tej wieży Babel, monumencie radzieckiej siły, Lisa spotka swych zmarłych kuzynów i… Lenina, który zszedł z cokołu. „Aleksandra” to, jak można przeczytać na okładce, „Ukraińska saga rodzinna”. Pełna wzruszeń i bólu, miłości i troski o losy najbliższych, ludzi przeciętnych i zwykłych, a mimo to tych, których dotknęła i pokiereszowała pisana wielką literą Historia. Nieco mistyczna, zwłaszcza wtedy, gdy na jej kartach pojawia się biały jeleń ze złotą strzałą lub gdy wraz z dziadkiem główna bohaterka wędruję pomiędzy piętrami wyidealizowanego Pałacu Rad, pomnika socjalizmu i Stalina, budynku istniejącego jedynie w jej świadomości, będącego snem na jawie, a jednocześnie grobowcem historii. Napisana w dość specyficzny sposób, wymagająca skupienia i powolnego dawkowania sobie porwanych fabularnie wątków, w czym z pewnością ułatwia drzewo genealogiczne rodziny Krasnowów. „Aleksandra” jest opowieścią o niesprawiedliwości i niemocy maluczkich wobec wichrów historii. O tym, jak ważna jest pamięć, rodzina i tradycja. Zaskakujące może wydać się natomiast, ile w historii Aleksandry i rodziny Krasnowów znaleźć można podobieństw, wspólnych cech pomiędzy losami Ukraińców i Polaków. Książkę otrzymałem dzięki portalowi Sztukater, gdzie można przeczytać tę jak i inne recenzje książek. ... See MoreSee Less

View on Facebook

· Share

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

@marcinmaslowskiautor

Takiego bohatera jeszcze w polskiej prozie nie było – pan Podedworny, człowiek, który kapeluszem strącał głowy trzem kurom, znał dziewięć języków (przy czym w sześciu uwodził, a pięcioma władał biegle) i trzymał Kościuszkę za rękę na łożu śmierci…

Bartosz Sadulski stworzył fantastycznego bohatera o proweniencji co najmniej tajemniczej, który bez kompleksów zdobywa europejskie salony. Pewnego siebie mistrza kreacji, chodzącego banku pomysłów, mężczyzny, przy którym kobiety padały zemdlone. Lecz nie jest to człowiek bez skazy – to oszust, który nagina fakty według własnej potrzeby, zmyśla i manipuluje, ale czyni to w tak uroczym stylu, iż Czytelnikowi nie pozostaje nic innego, jak pokochać Podedwornego miłością czystą i nieco naiwną.

Historia pana Podedwornego (polskiego odpowiednika barona Münchhausena) wciągnęła mnie i porwała – można narzekać na barokowy styl Autora, ale dla mnie był wręcz idealnym, jedynym sposobem oddania przebogatego życiorysu bohatera książki. Sadulski zbudował kompletną wizję, dzięki której mógł rozwinąć skrzydła wyobraźni, budować swą „biografię romantyczną”, krążyć tuż nad krawędzią dzielącą rzeczywistość od fantasmagorii, a jednocześnie kąsać, naigrywać się z mitów i autorytetów (rozmowa bohatera z Mickiewiczem, gołąb* na grobie Napoleona) czy zestawić postać światowca-protagonisty z wiejskim, galicyjskim zacofaniem, barwnie przedstawionym w opisach wsi Zmyślona, gdzie bieda nie ma nawet sił, by piszczeć (…).

Więcej na mojej stronie, fb i stronie Sztukater.

*Podobno ów nieszczęsny gołąb, uczyniwszy śmierdzącą skazę na zdobiony w złote pszczoły, aksamitny całun, którym pokryto napoleoński katafalk, został aresztowany przez porucznika Erica Sikorę.

Książkę otrzymałem dzięki portalowi Sztukater.pl

#rzeszot #bartoszsadulski #książkoweklimaty #galicja @ksiazkoweklimaty #recenzjeksiazek #recenzjaksiązki #recenzja #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #takczytam #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #książkoholik #bookaddict #bookcollector #czytam #czytamwszedzie #ksiazkanadzis #booknerd #bookclub #sztukater @sztukater

Rewelacyjna i barwna opowieść o historii Berlina

Rewelacyjna i barwna opowieść o historii Berlina. Mimo znacznej objętości nie nudzi, nie przytłacza. Alexandra Richie pisze obrazowo i lekko, a przede wszystkim przeciekawie – łączy losy stolicy Niemiec z losami narodu, początkowo rozdrobionego, poszatkowanego, aż po czasy, gdy jednoczy się pod jednym dynastycznym berłem. Staje się wtedy „Metropolia Fausta” historią państwa, w której jak w wielkim kotle Autorka miesza wielkie wydarzenia z ruchami społecznymi, myślą filozoficzną, kulturą, architekturą i sztuką.

Stolica, na początku swej „kariery”, widocznie odstaje swym wyglądem i wygodami od stolic europejskich. Szybko jednak nadrabia zaległości, a przynajmniej stara się je nadrobić, co wcale nie jest takie łatwe. Jako miasto wydaje się być dla mu współczesnych tworem nieco sztucznym, dziwnym, ukazującym się nagle gdzieś ze środka lasów, które miota się w konieczności nadrobienia straconych wieków. Wywodzące się z elektorskiej biedy (i słowiańskich początków!), odbudowywane po nadejściu niszczycielskich szwedzkich i francuskich hord, po absolutystyczną, gwałtowną, „żołnierską” zabudowę, staje się monumentalne i nieco sztuczne, zimne i wojskowe, ale z sukcesem pokazujące potęgę Prus. Wreszcie Berlin staje się soczewką, w której buduje się i skupia niemiecki nacjonalizm i militaryzm, gdzie leczy się francuskie kompleksy (był okres i taki, że miasto przypominało typowe francuskie miasteczko), a jednocześnie tworzy nowe ruchy społeczno-kulturalne, które z powodzeniem podbijają świat; gdzie kultywuje się ideał pracy i nieustannie dba o rozwój i dobrobyt narodu.

Pierwszy tom obejmuje okres od pradziejów Berlina po 1939 rok. Z pewnością sięgnę po drugą część.

Tłumaczenie: Zofia Kunert

#berlin #alexandrarichie #wydawnictwowab #metropoliafausta #zofiakunert #recenzjaksiązki #recenzja #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #takczytam #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #książkoholik #bookaddict #bookcollector #czytam #czytamwszedzie #ksiazkanadzis #booknerd #bookclub #bookphotography @wydawnictwo_wab

Albo się Karla Ovego Knausgårda pokocha, albo uśnie po pierwszej pięćdziesiątce. Kartek.

Mnie pochłonęła – 548 stron minęło, nie wiem kiedy.

Tu naprawdę nic się nie dzieje i nie jest to żaden zarzut. W pierwszej części najbardziej intersującym (z punktu widzenia „wartkiej” akcji”) był wątek pozostawionej w zaspie zgrzewki piw... Wszystko skąpane w chłodzie i zimnie, każde uczucie bohatera-Autora jest jak zimny prysznic. Nie ma tu szczęśliwej rodziny, nie ma ”fajowych” kolegów, młodzieńcze popijawy to spotkania manekinów, a kapela, w której przygrywa Ove, nie nadaje się nawet do gry w centrum handlowym.

W drugiej – absolutnie perfekcyjny opis żałoby po znienawidzonym ojcu. Szczegółowy tak bardzo, że aż trze skóra o skórę, szeleści ta żałość, ten wstręt, ten smród, ta pozorna nieśmiertelność, w którą wierzymy. Niezrozumiałe łzy bohatera, odór gnijącego domu, jak trupi, grobowy fetor i ta kompulsywna niemalże potrzeba sprzątania, wysprzątania wspomnień po ojcu-alkoholiku, wyrzucenia spleśniałych przedmiotów, które przywracają pamięć o nim i pochowania go wraz z pamięcią o nim.

A może „Moja walka. Księga pierwsza” nie jest o tym?

Miejscami czułem, jakbym stał z bohaterem w jego sypialni, siedział z nim przy stole, przysłuchiwał się rozmowom z bratem, szorował te piekielne schody z wymiocin i ekskrementów, zaglądał z nim do lodówki i jechał samochodem do firmy pogrzebowej.

Piekielnie bliska ta znajomość. Niewygodna i dlatego tak pociągająca.

Nie poprzestanę na pierwszym tomie.

Tłumaczenie: Iwona Zimnicka

#knausgard #mojawalka @wydawnictwoliterackie #michałpleskacz #iwonazimnicka #recenzjaksiązki #recenzja #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #takczytam #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #książkoholik #bookaddict #bookcollector #czytam #czytamwszedzie #ksiazkanadzis #booknerd #bookclub #bookphotography

Lisa, główna bohaterka „Aleksandry” Lisy Wee

Lisa, główna bohaterka „Aleksandry” Lisy Weeda, przebiega przez granicę między Ukrainą a Ługańską Republiką Ludową. Trafia do pałac zaginionego Kozaka dońskiego i mieszkającego w nim, zmarłego prapradziadka, Nikołaja. I tu właśnie zaczyna się prawdziwa i jednocześnie oniryczna opowieść, która prowadzi Czytelnika przez czas i historię, przez lata wielkiego głodu, wojen i kułactwa, nieuczciwych referendów, wysyłek, protestów na Majdanie i narodowego separatyzmu. Lisa przeżywa ponownie dzieje wywiezionej do Holandii Aleksandry, czuje ścisk przerażonych ciał zebranych w pociągowym wagonie, zakopuje ziemniaki w zmrożonej ziemi, drży przed esesmanami i bolszewickimi chłopcami. To właśnie tu spotka swych zmarłych kuzynów i… Lenina, który zszedł z cokołu. (...)

„Aleksandra” to powieść pełna wzruszeń i bólu, miłości i troski o losy najbliższych, ludzi przeciętnych i zwykłych, a mimo to tych, których dotknęła i pokiereszowała pisana wielką literą Historia. Nieco mistyczna, zwłaszcza wtedy, gdy na jej kartach pojawia się biały jeleń ze złotą strzałą lub gdy wraz z dziadkiem główna bohaterka wędruję pomiędzy piętrami wyidealizowanego Pałacu Rad, będącego snem na jawie, a jednocześnie grobowcem historii. Wymagająca skupienia i powolnego dawkowania sobie porwanych fabularnie wątków. Zaskakujące może wydać się natomiast, ile w historii Aleksandry i rodziny Krasnowów znaleźć można podobieństw, wspólnych cech pomiędzy losami Ukraińców i Polaków. (...)

Książkę otrzymałem dzięki portalowi Sztukater.pl, gdzie można przeczytać całą recenzję.

Na całą recenzję zapraszam również na moją www i fb.

#lisaweeda #aleksandra #wydawnictwowab @wydawnictwowab #ukraina #saga #recenzjeksiazek #recenzjaksiązki #recenzja #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #takczytam #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #książkoholik #bookaddict #bookcollector #czytam #czytamwszedzie #ksiazkanadzis #booknerd #bookclub #bookphotography

„Historie niezwykłe” Józefa Jankowskiego to

„Historie niezwykłe” Józefa Jankowskiego to książka nomen omen niezwykła. Z pewnością stanowi rarytas dla każdego miłośnika grozy ale także dla Czytelnika, który prócz zapoznania się z twórczością zapomnianego polskiego pisarza chciałby poznać jego dzieje, a zwłaszcza dowiedzieć się, co stanowiło dla niego inspirację.
W pierwszej części książki, dzięki Michałowi Pleskaczowi, który teksty Jankowskiego zebrał i doprowadził do ich wydania, możemy dowiedzieć się m.in., że Józef Jankowski był nie tylko znawcą jogi, wyśmienitym tłumaczem min. Ruskina, ale znał się na kabale, parał się okultyzmem i badał zjawiska paranormalne.(...)
Same zaś opowiada wywołały nieprzyjemny i niewygodny (a zatem wielce pożądany przy tego rodzaju lekturze) dreszczyk. Włos stawał na karku (zjawisko to występuje przecież li tylko, gdy spotykam na swej drodze zjawę jakąś, upiora lub prostego ducha), a świecąca się jasnym blaskiem lampka dodawała mi otuchy. Jankowski opowiada mrocznie ale i ze swadą, czego przykładem jest kapitalny „Zagrób”, czyli historia żołnierza, który wyszedł z grobu i to całkiem dosłownie, bądź „Poeta-wierzyciel”, gdzie lęk przed boskimi siłami doprowadził oszusta do skraju załamania nerwowego, ale spowodował również spłatę długu. Jankowski poetycko wraca do wątków zjaw, podróży astralnych, somnambulizmu i seansów spirytystycznych. Czyni to naprawdę zgrabnie, potrafi doskonale wytworzyć swymi tekstami aurę tajemniczość, nierzadko nawet nastraszyć Czytelnika.(...)

„Historie niezwykłe” polecić muszę, a Panu Michałowi Pleskaczowi złożyć podziękowania za to, że wrócił nam Jankowskiego do żywych. Mam nadzieję, że jedynie w przenośni...

Książkę otrzymałem dzięki portalowi Sztukater.pl, gdzie można znaleźć pełną recenzję.

Więcej na moim fb i www.

#jankowski #historieniezwykłe @wydawnictwoIX @m_plejump #michałpleskacz #recenzjeksiazek #recenzjaksiązki #recenzja #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #książkoholik #bookaddict #ksiazkanadzis #booknerd #bookclub #bookphotography #horror #groza #ksiazkagrozy #literaturagrozy #ezoteryka #duchy

„Lolito, światłości mojego życia, ogniu moic

„Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To.”

To najwspanialszy początek książki, jaki czytałem. Esencja całej opowieści, która okazała się dla mnie bardziej przewrotna, niż mogłem się spodziewać i bardziej zaskakująca, niż sądziłem, że będzie. Prosta to przecież historia – ot, pedofil i jego ofiara. Ale jest ona tak opowiedziana, że zapominamy, kto jest łowcą, a kto jego celem, kto przekracza nieprzekraczalne granice, kogo powinniśmy piętnować, a kogo żałować. Nabokov zasłania prawdę grubą, nieprzezierną zasłoną. Łatwo się za nią skryć, czytając „Lolitę”, łatwo przykryć nią swe zawstydzenie lub oburzenie. Dla bezpiecznie ukrytych Czytelników historia małej Lo jest wesoła i prześmiewcza, główna bohaterka wydaje się być świadomą swego ciała, kuszącą nieszczęsnego Humcia kobietą, a urzeczony jej pięknem i uwodzicielskim spojrzeniem Humbert Humbert, biedaczek i straceniec, naiwnym mężczyzną, który wpada w jej sidła. Niekręta to droga, w dodatku zachęcająca i prowadząca nieostrożnego Czytelnika na manowce. Ale przecież nie o tym jest ta historia, prawda?
Prawda?
Nie potrafię napisać recenzji „Lolity”. Nie umiem oddać mojego zachwytu (sam w sobie zachwyt jest zupełnie innej miary niż inne moje książkowe zachwyty; stąd moja dezorientacja i myśli nieogarnięte), zbyt mało znam słów, by oddać podziw słowom, jakich użył Nabokov, za mało jeszcze chyba wiem, za mało przeczytałem, za mało rozumiem, by mieć czelność próbować się wymądrzać. Spodziewałem się „czegoś”, a dostałem coś innego, lepszego, bogatszego i wspanialszego.
Ps.
Proponuję czytać „Lolitę” nad hotelowym basenem, otoczonym leżakami, na których wylegują się wygrzane ciała dam pokroju powieściowych Charlotty lub Walerii. Udawać intelektualistę, okładkę trzymając w dłoniach tak, by tytuł był dostatecznie dla nich widoczny i obserwować ich reakcje, pod nosem mrucząc: hum, hum!

#lolita #nabokov #wydawnictwowab @wydawnictwowab #klasyka #recenzjeksiazek #recenzjaksiązki #recenzja #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka

Follow on Instagram

Youtube

Marcin Masłowski Autor

YouTube Video UCynh2UlKEAlIgW3-wiOxRKA_Aw7mG6WU6b4

"Wyrocznia Środka", drugi po po "Czteropalczastych" tom serii "Dzieci Czystej Krwi"

Zapraszam do obejrzenia zapisu ze spotkania autorskiego z 23 czerwca 2021 roku w przesympatycznej Bibliotece na Złotnie, Rozmawiamy o "Dzieciach Czystej Krwi" - Czteropalczastych i Wyroczni Środka

Drodzy Czytelnicy! Dziś mam dla Was coś specjalnego. Wielkimi krokami zbliża się premiera "Wyroczni środka", drugiego tomu cyklu "Dzieci Czystej Krwi".
Pierwszy tom: "Czteropalczaści" to mój debiut. Przypomnijcie sobie tę historię, a jeśli nie mieliście jeszcze okazji sięgnąć po moją powieść, to mam nadzieję, że to, co za chwilę obejrzycie, Was do niej przekona.

Subscribe

Archiwa

listopad 2022
październik 2022
wrzesień 2022
sierpień 2022
lipiec 2022
czerwiec 2022
maj 2022
luty 2022
styczeń 2022
sierpień 2021
lipiec 2021
czerwiec 2021
maj 2021
kwiecień 2021
marzec 2021
luty 2021
październik 2020
wrzesień 2020
lipiec 2020
czerwiec 2020
kwiecień 2020
marzec 2020
luty 2020
styczeń 2020
grudzień 2019

Kategorie

Kategorie

Komentarze

Marcin Masłowski - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata
Martyna - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata

Wpisy

Albo się Karla Ovego Knausgårda pokocha albo… 24 listopada 2022
Hum, hum! 5 listopada 2022
Tylko trawa i wiatr… 22 października 2022
Polacy tego nie lubią, o nie 21 września 2022
„Jakość chleba znów się pogorszyła, często zdarzają się zakalce” 21 września 2022

[custom-facebook-feed]

2comments
70wpisy
0users
0likes
0followers
0subscribers

Bard Motyw przez WP Royal.

Powrót na górę