Wyrocznia Środka

Strona autorska

Alternatywny panel boczny

Szukaj

Wyrocznia Środka
- Recenzje II tomu
Czteropalczaści
- Recenzje I tomu
Świat Dzieci Czystej Krwi
- Opowiadania z Wielkich Dolin
- Ludzie
Opowiadania
Recenzje
O mnie

Wyrocznia Środka
- Recenzje II tomu
Czteropalczaści
- Recenzje I tomu
Świat Dzieci Czystej Krwi
- Opowiadania z Wielkich Dolin
- Ludzie
Opowiadania
Recenzje
O mnie
Wyrocznia Środka
- Recenzje II tomu
Czteropalczaści
- Recenzje I tomu
Świat Dzieci Czystej Krwi
- Opowiadania z Wielkich Dolin
- Ludzie
Opowiadania
Recenzje
O mnie

Archiwa

styczeń 2022 (4)
sierpień 2021 (3)
lipiec 2021 (1)
czerwiec 2021 (4)
maj 2021 (2)
kwiecień 2021 (2)
marzec 2021 (1)
luty 2021 (1)
październik 2020 (1)
wrzesień 2020 (1)
lipiec 2020 (3)
czerwiec 2020 (4)
kwiecień 2020 (2)
marzec 2020 (3)
luty 2020 (1)
styczeń 2020 (6)
grudzień 2019 (6)

Kategorie

Kategorie

Najnowsze komentarze

Marcin Masłowski - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata
Martyna - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata

Ostatnie wpisy

Nostalgiczna mapa Houellbecqu’a 20 stycznia 2022
„Normalnie węzeł kurdyjski, kurde” 16 stycznia 2022
Wytrzymasz, Czytelniku? 15 stycznia 2022
„Czystka” – najlepsza książka 2021 roku? 11 stycznia 2022
Dlaczego zawsze warto czekać na kontynuację? Czyli recenzja książki „Wyrocznia środka” prosto z Ostatniej Tawerny! 25 sierpnia 2021

Archiwa

styczeń 2022 (4)
sierpień 2021 (3)
lipiec 2021 (1)
czerwiec 2021 (4)
maj 2021 (2)
kwiecień 2021 (2)
marzec 2021 (1)
luty 2021 (1)
październik 2020 (1)
wrzesień 2020 (1)
lipiec 2020 (3)
czerwiec 2020 (4)
kwiecień 2020 (2)
marzec 2020 (3)
luty 2020 (1)
styczeń 2020 (6)
grudzień 2019 (6)

Kategorie

Kategorie

Najnowsze komentarze

Marcin Masłowski - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata
Martyna - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata

Ostatnie wpisy

Nostalgiczna mapa Houellbecqu’a 20 stycznia 2022
„Normalnie węzeł kurdyjski, kurde” 16 stycznia 2022
Wytrzymasz, Czytelniku? 15 stycznia 2022
„Czystka” – najlepsza książka 2021 roku? 11 stycznia 2022
Dlaczego zawsze warto czekać na kontynuację? Czyli recenzja książki „Wyrocznia środka” prosto z Ostatniej Tawerny! 25 sierpnia 2021

Czteropalczaści

Trailer „Czteropalczastych”

20 czerwca 2021

Wejścia 33 Wejścia 62188

Total Page Visits: 6179 - Today Page Visits: 5

Czteropalczaści dzieci czystej krwi

Przez Marcin Masłowski Brak komentarzy

Poprzedni

Pierwsza recenzja "Wyroczni Środka"

Nowszy

Kolejna recenzja!

Może Ci się spodobać

O czym? O czym?

16 stycznia 2020

Premiera

16 stycznia 2020

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Nazwa *

E-mail *

Witryna internetowa

Zapisz moje dane, adres e-mail i witrynę w przeglądarce aby wypełnić dane podczas pisania kolejnych komentarzy.

Komentarz

Δ

2comments
45wpisy
0users
0likes
0followers
0subscribers

Kategorie

Kategorie

Najnowsze komentarze

Marcin Masłowski - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata
Martyna - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata

Ostatnie wpisy

Nostalgiczna mapa Houellbecqu’a 20 stycznia 2022
„Normalnie węzeł kurdyjski, kurde” 16 stycznia 2022
Wytrzymasz, Czytelniku? 15 stycznia 2022
„Czystka” – najlepsza książka 2021 roku? 11 stycznia 2022
Dlaczego zawsze warto czekać na kontynuację? Czyli recenzja książki „Wyrocznia środka” prosto z Ostatniej Tawerny! 25 sierpnia 2021

Archiwa

styczeń 2022
sierpień 2021
lipiec 2021
czerwiec 2021
maj 2021
kwiecień 2021
marzec 2021
luty 2021
październik 2020
wrzesień 2020
lipiec 2020
czerwiec 2020
kwiecień 2020
marzec 2020
luty 2020
styczeń 2020
grudzień 2019

Archiwa

styczeń 2022
sierpień 2021
lipiec 2021
czerwiec 2021
maj 2021
kwiecień 2021
marzec 2021
luty 2021
październik 2020
wrzesień 2020
lipiec 2020
czerwiec 2020
kwiecień 2020
marzec 2020
luty 2020
styczeń 2020
grudzień 2019

Facebook

Facebook Posts

Marcin Masłowski Autor

2 days ago

Kiedy pochwaliłem się, że zamierzam czytać Houellbecq’a, moja znajoma popatrzyła na mnie tak, jakbym chciał przeczytać „Ulissesa” Joyce'a po klingońsku. I to wspak. Nie dość, że nazwisko Autora jest niemalże niewymawialne (ha!), to jeszcze tenże, podczas promocji „Mapy", zapada się po ziemię.Nie taki diabeł straszny. „Mapy" okazały się być mądrą, liryczno-sarkastyczną, nostalgiczną i przejmująco smutną opowieścią o życiu i jego końcu.Okładkowy opis zdradza wszystko: główny bohater, Jed Martin, artysta, twórca fenomenalnych zdjęć map Michelina, którego nietypową karierę możemy śledzić przez pierwszą i drugą część powieści, prosi słynnego francuskiego pisarza o sporządzenie, zapowiadającego nową wystawę jego obrazów, opisu. I to tyle, nie brzmi porywająco, prawda?Nieprawda! „Mapę i terytorium" czyta się rewelacyjnie, aż do ostatnich stron trzeciej części i wyjaśnienia, kim był morderca owego pisarza o nazwisku Houellbecq. Zaraz, wait...Rzadki to przypadek, kiedy Autor książki jest jednocześnie jednym z jej bohaterów - samotnym i zgorzkniałym, który w powieści przedstawiany jest tytułami powieści napisanych przez Houellbecq’a. Jed Martin natomiast woli rozmawiać z zepsutym grzejnikiem, nie potrafi zatrzymać miłości swego życia i miota się w zapętlonej relacji z ojcem, kolejnym w książce samotnikiem i dziwakiem. Co im pozostaje, to zjadanie wspólnej kolacji wigilijnej i próba nawiązania krótkiego chociaż porozumienia.Czytając „Mapy" zanotowałem kilka haseł, bo Autor pisze często tak, jakby cytował hasła z encyklopedii: wielki product-placement (od aparatów fotograficznych Samsunga po opony Michelin’a). Krytyka rynku sztuki i marszandów, konsumenckiego świata i utylitaryzmu (patrz: Le Corbusier), na przykład poprzez zestawianie człowieka z marką samochodu i podkreślanie zespolenia między nimi. Pochwała francuskich autostrad. Prerafaelici. Kuchnia francuska i wino za 400 euro. Niechęć do Le Corbusiera (patrz: utylitaryzm). Prawdziwa miłość. Życie. Oczekiwanie na koniec i umieranie. Samotność. Klinika śmierci. To, co zostaje.I to, co po lekturze „Mapy" pozostało w mojej pamięci, to myśl, że w dzisiejszych szalonych czasach „wartość handlowa cierpienia i śmierci stała się zdecydowanie wyższa od wartości rozkoszy i seksu". Polecam! ... See MoreSee Less

View on Facebook

· Share

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

Marcin Masłowski Autor

6 days ago

„Normalnie węzeł kurdyjski, kurde”Sarkastyczne. Ironiczne. Inteligentne. Jak to bywa ze zbiorami opowiadań, zdarzają się w nich wyjątkowe i doskonale, przeciętne, ale i gorsze teksty. Są takie, które porywają nas od pierwszego akapitu, a inne ślamazarnie ciągną się przez kolejne strony i kartki.„Sielanki” absolutnie zaliczają się do chlubnego wyjątku. Serio.„Łagodnie, stanowczo, miłośnie." Nie ma potrzeby streszczać opowiadań. Poznacie je w trymiga. Wciągną Was, porwą, obezwładnią i wypuszczą z wyrazem zdumienia na twarzy (ale takim pozytywnym). No bo jak można z wdziękiem wrzucić do jednego zbioru story o neandertalczykach i jaskiniówie, którą trzeba natychmiast zwolnić, żywych zwłokach pewnej pani, Winky ze skarpetką na ramieniu, pędzącemu ku śmierci chłopcu i nieszczęśliwym fryzjerze? Ależ można i Saunders robi to po mistrzowsku! A tak zupełnie na serio, „Sielanki" to opowiadania o samotności i nieustannym dążeniu ku lepszemu jutro. O pogoni za bogactwem i to niekoniecznie duchowym. O poszukiwaniu lepszego ja, ciągłej udręce walki o byt. Wypływa z nich smutna konstatacja, że człowiek bez rodziny, jakakolwiek by nie była, skazany jest na pożarcie. Pozbawiony miłości usycha, miotając się bez celu po ulicach miast. Można stwierdzić, że Saunders, mówiąc nam o tym, nie odkrywa Ameryki. Powtarza banały. Ale sposób, w jaki to czyni, sprawia, że Jego opowiadania zostają w pamięci wraz z zakodowanym w nich pozytywnym, może trochę pokręconym, ale nadal ważnym przesłaniem. Nie macie wyboru. Gdy dowiecie się, że zdarzają się prawdziwe nieszczęścia (no wyobraźcie sobie: odcinacie sobie dłoń przy rąbaniu drewna, a gdy szukacie pomocy, porywa Was tornado i zrzuca na przedszkole, gdzie spadacie na ciężarną przedszkolankę), pozostaje Wam już tylko założyć ekran nad swoją metaforyczną owsianką i CZYTAĆ, do diabła, Saundersa! ... See MoreSee Less

View on Facebook

· Share

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

Marcin Masłowski Autor

7 days ago

Książkę „Wchodzi koń do baru" można albo polubić, albo uznać ją za nieatrakcyjną, przesadzoną w formie i wyrażonych w niej emocjach. Czytając Dawida Grosmana czułem się, jakbym siedział na widowni i oglądał ciekawy spektakl. Ale ciągle nerwowo przebierałem nogami. Bałem się, że zostanę wywołany na scenę, by stać się przez chwilę jednym z aktorów i być obiektem drwin. Czy jakakolwiek lektura wywoływała u Was takie wrażenia?To historia jednego występu jednego aktora, standupera. Nic nie zapowiada nietypowego show, jakim zamierza uraczyć swych widzów Dowale G. Zaczyna niewinnie, od niewybrednych żartów, z których jest znany. Dostaje się tu i Żydom (akcja książki toczy się w jednym z izraelskich miast), Palestyńczykom, polityce rządu i społeczeństwu. Padają ostre słowa i wulgaryzmy, a publika bije brawa. Przecież właśnie po to przyszli do niewielkiej sali z barem – by bawić się i śmiać. Jeśli już teraz pierwsze fragmenty książki uznacie za gorszące czy oburzające, nie wiecie, czym jest prawdziwy standup. Ale Autor jak i jego bohater brną dalej. Wytrzymasz, Czytelniku?Dowale G. prezentuje specyficzny humor, jest pełen ekspresji i dynamizmu. Widzowie są zadowoleni, on uważnie lustruje ich i bada, czy może pozwolić sobie na więcej. Wśród zgromadzonych dostrzega nagle kobietę, która niepostrzeżenie wpłynie na jego show. Jeśli zatem wytrwa się ten pierwszy absmak i zagłębi w monolog Dowale'go, doznamy nowych przeżyć. Teraz dopiero robi się ciekawie. Myślę, że słowo „niewygodnie" jest tu najbardziej na miejscu. Kręcimy się z niepokojem w fotelu, a jego miękkość drażni i przeszkadza. Bo i D. Grosman tak skonstruował swoją książkę. By droczyć się z nami, wywoływać uśmiech, zażenowanie, po czym strach przed tym, co zamierza „wywinąć” Dowale. Jednocześnie zagłębiamy się w traumę, w którą zanurza nas showman. Zaczynamy reagować tak jak książkowe audytorium. Czy on nie przesadza, zastanawiamy się? Przecież miały być dowcipy, niemal krzyczymy wraz z jednym z widzów z pierwszego rzędu. Czy mamy wyjść przed końcem występu? Czy chcemy słuchać wynurzeń wariata? A może, myślimy, powinniśmy z nim jeszcze trochę zostać i wysiedzieć chwilę? Rozglądamy się na boki – inni domagają się żartów. Chcemy się przecież bawić i śmiać. Po to tu przyszliśmy. Po to czytamy Dawida Grosmana.Występ oglądamy oczyma zaproszonego na przedstawienie emerytowanego sędziego. Dlaczego Dowale go zaprosił? Dlaczego chce, by to właśnie on był świadkiem upadku artysty? A może nie chodzi tu o ośmieszenie i klapę show? Może Dowale chce powstać i stawić czoła demonom z przeszłości? Bądźcie jak ja i wytrwajcie do końca przedstawienia. Warto. I domagajcie się żartów. Są nieziemskie. ... See MoreSee Less

View on Facebook

· Share

Share on Facebook Share on Twitter Share on Linked In Share by Email

@marcinmaslowskiautor

Kiedy pochwaliłem się, że zamierzam czytać Hou

Kiedy pochwaliłem się, że zamierzam czytać Houellbecq’a, moja znajoma popatrzyła na mnie tak, jakbym chciał przeczytać „Ulissesa” Joyce'a po klingońsku. I to wspak.

Nie taki diabeł straszny. „Mapy" okazały się być mądrą, liryczno-sarkastyczną, nostalgiczną i przejmująco smutną opowieścią o życiu i jego końcu.

Okładkowy opis zdradza wszystko: główny bohater, Jed Martin, artysta, twórca fenomenalnych zdjęć map Michelina, prosi słynnego pisarza o sporządzenie, zapowiadającego nową wystawę jego obrazów, opisu. I to tyle, nie brzmi porywająco, prawda? Nieprawda! „Mapę i terytorium" czyta się rewelacyjnie, aż do ostatnich stron i wyjaśnienia, kim był morderca owego pisarza o nazwisku Houellbecq. Zaraz, wait...

Rzadki to przypadek, kiedy Autor książki jest jednocześnie jednym z jej bohaterów - samotnym i zgorzkniałym, który w powieści przedstawiany jest tytułami powieści napisanych przez Houellbecq’a. Jed Martin natomiast woli rozmawiać z zepsutym grzejnikiem, nie potrafi zatrzymać miłości swego życia i miota się w zapętlonej relacji z ojcem, kolejnym w książce samotnikiem i dziwakiem. Co im pozostaje, to zjadanie wspólnej kolacji wigilijnej i próba nawiązania krótkiego chociaż porozumienia.

Czytając „Mapy" zanotowałem kilka haseł, bo Autor pisze często tak, jakby cytował hasła z encyklopedii: wielki product-placement. Krytyka rynku sztuki i marszandów, konsumenckiego świata i utylitaryzmu (patrz: Le Corbusier). Pochwała francuskich autostrad. Prerafaelici. Kuchnia francuska i wino za 400 euro. Niechęć do Le Corbusiera (patrz: utylitaryzm). Prawdziwa miłość. Życie. Oczekiwanie na koniec i umieranie. Samotność. Klinika śmierci. To, co zostaje.

I to, co po lekturze „Mapy" pozostało w mojej pamięci, to myśl, że w dzisiejszych szalonych czasach „wartość handlowa cierpienia i śmierci stała się zdecydowanie wyższa od wartości rozkoszy i seksu". Polecam!

#mapaiterytorium #Houellbecq #wydawnictwowab #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #bookaddict #bookcollector #książkoholik #ksiazkanadzis #bookphotography #recenzjeksiazek

„Normalnie węzeł kurdyjski, kurde” Sarkast

„Normalnie węzeł kurdyjski, kurde”

Sarkastyczne. Ironiczne. Inteligentne.

Jak to bywa ze zbiorami opowiadań, zdarzają się w nich wyjątkowe i doskonałe, przeciętne, ale i gorsze teksty. Są takie, które porywają nas od pierwszego akapitu, a inne ślamazarnie ciągną się przez kolejne strony i kartki.
„Sielanki” absolutnie zaliczają się do chlubnego wyjątku. Serio.

„Łagodnie, stanowczo, miłośnie."

Nie ma potrzeby streszczać opowiadań. Poznacie je w trymiga. Wciągną Was, porwą, obezwładnią i wypuszczą z wyrazem zdumienia na twarzy (ale takim pozytywnym). No bo jak można z wdziękiem wrzucić do jednego zbioru story o neandertalczykach i jaskiniówie, którą trzeba natychmiast zwolnić, żywych zwłokach pewnej pani, Winky ze skarpetką na ramieniu, pędzącemu ku śmierci chłopcu i nieszczęśliwym fryzjerze? Ależ można i Saunders robi to po mistrzowsku!

A tak zupełnie na serio, „Sielanki" to opowiadania o samotności i nieustannym dążeniu ku lepszemu jutro. O pogoni za bogactwem i to niekoniecznie duchowym. O poszukiwaniu lepszego ja, ciągłej udręce walki o byt. Wypływa z nich smutna konstatacja, że człowiek bez rodziny, jakakolwiek by nie była, skazany jest na pożarcie. Pozbawiony miłości usycha, miotając się bez celu po ulicach miast. Można stwierdzić, że Saunders, mówiąc nam o tym, nie odkrywa Ameryki. Powtarza banały. Ale sposób, w jaki to czyni, sprawia, że Jego opowiadania zostają w pamięci wraz z zakodowanym w nich pozytywnym, może trochę pokręconym, ale nadal ważnym przesłaniem.

Nie macie wyboru. Gdy dowiecie się, że zdarzają się prawdziwe nieszczęścia (no wyobraźcie sobie: odcinacie sobie dłoń przy rąbaniu drewna, a gdy szukacie pomocy, porywa Was tornado i zrzuca na przedszkole, gdzie spadacie na ciężarną przedszkolankę), pozostaje Wam już tylko założyć ekran nad swoją metaforyczną owsianką i CZYTAĆ, do diabła, Saundersa!

#georgesaunders #saunders #sielanki #wydawnictwoznak #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #książkoholik #bookaddict #bookcollector #książkoholik #ksiazkanadzis #bookclub #bookphotography #recenzjeksiążek #recenzjeksiazek

Książkę „Wchodzi koń do baru" można albo po

Książkę „Wchodzi koń do baru" można albo polubić, albo uznać ją za przesadzoną w wyrażonych w niej emocjach. Czytając Dawida Grosmana czułem się, jakbym siedział na widowni i oglądał ciekawy spektakl. Ale ciągle nerwowo przebierałem nogami. Bałem się, że zostanę wywołany na scenę, by stać się przez chwilę jednym z aktorów i być obiektem drwin. Czy jakakolwiek lektura wywoływała u Was takie wrażenia?
To historia występu standupera. Nic nie zapowiada nietypowego show, jakim zamierza uraczyć swych widzów Dowale G. Zaczyna niewinnie, od niewybrednych żartów, z których jest znany. Dostaje się tu Żydom, Palestyńczykom, polityce izraelskiego rządu i społeczeństwu. Padają ostre słowa i wulgaryzmy, a zadowolona publika bije brawa.
Jeśli już teraz pierwsze fragmenty książki uznacie za gorszące, nie wiecie, czym jest prawdziwy standup. Ale Autor jak i jego bohater brną dalej. Wytrzymasz, Czytelniku?
Dowale G. prezentuje specyficzny humor, jest pełen ekspresji i dynamizmu. Wśród zgromadzonych dostrzega nagle kobietę, która niepostrzeżenie wpłynie na jego show. Teraz dopiero robi się ciekawie. Myślę, że słowo „niewygodnie" jest tu najbardziej na miejscu. Kręcimy się z niepokojem w fotelu, bo D. Grosman tak właśnie skonstruował swoją książkę: by droczyć się z nami, wywoływać uśmiech, zażenowanie, po czym strach przed tym, co zamierza „wywinąć” Dowale. Zaczynamy reagować tak jak książkowe audytorium. Czy on nie przesadza? Przecież miały być dowcipy! Czy mamy wyjść przed końcem? Czy chcemy słuchać wynurzeń wariata?
Występ oglądamy oczyma zaproszonego na przedstawienie emerytowanego sędziego. Dlaczego Dowale go tu ściągnął? Dlaczego chce, by to właśnie on był świadkiem upadku artysty? A może nie chodzi tu o klapę show? Może Dowale chce stawić czoła demonom z przeszłości?
Bądźcie jak ja i wytrwajcie do końca przedstawienia. Warto. I domagajcie się żartów. Są nieziemskie.
#dawidgrosman #wchodzikondobaru #wydawnictwoznak #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #takczytam #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #książkoholik #bookaddict #recenzjeksiazek #recenzjeksiążek #książkoholik #książkanadziś

„Czystka" jest dla mnie wołyńskim „Kajsiem",

„Czystka" jest dla mnie wołyńskim „Kajsiem", tyle że u Rokity opowieść snuła się także wokół regionu, a Katarzyna Surmiak-Domańska skupiła się na rozkodowywaniu własnego DNA.

Obawiałem się historycznego tła „Czystki" i tego że Autorka zasypie Czytelnika krwawymi opisami kresowych pogromów. Są, ale nie na pierwszym planie, umiejętnie wplecione w rodzinne historie babć, dziadków, stryjenek i pociotków. Muszą być, bo jedna z nich, tytułowa chyba, niszczy, pali i piętnuje. Autorka pyta czy, a jeśli tak to jak głęboko, wstrząsające przeżycia rodziców wpływają na losy ich dzieci. Na ile wojenna trauma, doświadczona w latach młodzieńczych, wnika w krwiobieg rodziny i naznacza całe pokolenia? Na ile jest jej w nas? Czy można się z niej wyleczyć? Czy z własnego DNA można wymazać krwawy marker?

I właśnie tu tkwi niezwykłość książki, opowiadającej o tym, co nie zostało wypowiedziane. Podziwiam K. Surmiak-Domańską za odwagę, jaką okazała, opisując powoli odkrywaną przez Nią przeszłość. Jak przyznawała się do niewiedzy o losach dziadków, tłumaczyła wymijające, zdawkowe słowa ojca i jego niechęć do powrotu do czasów młodzieńczych. Jak odkrywała prawdę, ukrywaną pod płaszczykiem opowiadanych na rodzinnych zlotach śmiesznych historyjek.

Najbardziej wymownym dla mnie fragmentem książki był ten, gdy Autorka w napięciu oczekiwała reakcji Ojca na film „Wołyń". Widok rodziców, którzy oburzeni błędami scenograficznymi filmu, pod wyjściu z kina, pokazywali córce, jak się młóci cepem, nie był tym, którego Autorka się spodziewała.

„Czystka" uczy jeszcze jednego: rozmawiajmy z bliskimi, nie bójmy się własnej historii, nie bójmy się pytać. Nie stańmy się nieaktualizowanymi kartami powieści, jaką pisali dla nas nasi dziadkowie i rodzice. Nie zostawiajmy białych stron naszym dzieciom.

#czystka #KatarzynaSurmiakDomańska #wydawnictwoczarne #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #lubięczytać #kochamczytać #dobraksiążka #instaksiążka #instabook #czytambolubię #recenzjaksiążki #wołyń #kresy #książkoholik #czytamwszędzie #książkanadziś #bookclub #bookphotography #takczytam #recenzjaksiazki #czarnarecenzja2021

Nie jestem ze Śląska. Opowieść o rodzinnych hi

Nie jestem ze Śląska. Opowieść o rodzinnych historiach Zbigniewa Rokity nie wydawała się dla mnie dostatecznym powodem, by przeczytać Jego książkę. A jednak okazało się, że i tym razem się myliłem. Bo to nie tylko opowieść o poszukiwaniach swych korzeni i próbie zrozumienia, dlaczego jest się tym, kim się jest i żyje się tu, gdzie się urodziło. To przede wszystkim przejmująca baśń o tym, że nie da się uciec przed Wielką Historią. Przenika przez wspomnienia naszych rodziców, przesącza się opowieściami dziadków. Nie można się przed nią schować, nie można jej upchnąć w walizce i zakopać w ogródku. Wyczeka i wylezie, gdy będziemy wystarczająco dorośli, by ją przyjąć. I zrozumieć. Ale to nadal wyprawa w nieznane, zauważa Autor. I przestrzega: nie zawsze będzie wesoło, zwłaszcza jeśli na końcu poszukiwań, GDZIEŚ, czeka zwątpienie w naszą tożsamość i pytanie o nasze pochodzenie, na które nie ma prostej odpowiedzi.
Po drugie „Kajś" to opowieść o pokrętnej, żeby nie napisać – pokręconej - historii Śląska. Zaskakującej, zwłaszcza dla tych, którzy kojarzą ją wyłącznie z powstaniami śląskimi. O stereotypach, które latami w nas wtłaczano i o tym, jak nie miały i nie mają do dziś nic wspólnego z prawdą. O tym, jak kilka metrów może decydować o losach rodzin. O paradoksach historii i jej nieustannym chichocie. O tym, dlaczego jednego nazywa się Polakiem, drugiego Niemcem, a innego Ślązakiem i czy takie katalogowanie ma jakikolwiek sens.
„Kajś" nie jest kolejną historią o węglu i Katowicach. Czasami przeraża, zatruwając Czytelnika kominowymi wyziewami czy płonącymi wulkanami hałd. Casami śmieszy, zwłaszcza jeśli pojawia się w niej Sosnowiec.
I tu zamilknę. Nic więcej dodać, nic więcej pisać. Czytajcie „Kajś", dajcie się zaskoczyć, a później oglądajcie filmy Kutza.

#wydawnictwoczarne #kajś #zbigniewrokita #śląsk #sosnowiec #kazimierzkutz #booklover #bookstagram #bookstagrampl #książka #książki #kochamczytać #dobraksiążka #instaksiazka #instabook #czytambolubię #czytambolubie #lubięczytać #książkoholik #bookaddict #bookcollector #czytam #czytamwszedzie #książkoholik #ksiazkanadzis #booknerd #bookclub #bookphotography #recenzjeksiazek #booksinmy

Wszystkim tym, którzy trzymali za mnie kciuki i k

Wszystkim tym, którzy trzymali za mnie kciuki i kibicowali przez cały rok,

a zwłaszcza Czytelnikom, Krytykom i Recenzentom,

Czteropalczastym i Wyroczni Środka,

wszystkim tym, którzy ze mną byli - i w świecie wirtualnym, i tym realnym, kłaniam się nisko w pas i gorąco dziękuję,

ale jednoczesnie życzę, aby Nowy Rok był na pewno spokojniejszy i pogodniejszy, bez trosk i zmartwień, bez strachów i obaw, z tańszą benzyną, masłem i prądem 😉, smaczniejszy pod każdym względem, by był bogatszym w doznania wszelakie, różnorodny i kolorowy.

By był taki wspaniały jak Ty!

#marcinmasłowski #czteropalczaści #WyroczniaŚrodka #dzieciczystejkrwi #życzenia #autor #nowyrok #czytelnik #podziękowania #zaczytani #bookstagram #lubięczytać #kochamczytać

Follow on Instagram

Youtube

Marcin Masłowski Autor

YouTube Video UCynh2UlKEAlIgW3-wiOxRKA_Aw7mG6WU6b4

Wyrocznia Środka - trailer

YouTube Video UCynh2UlKEAlIgW3-wiOxRKA_Aw7mG6WU6b4

"Wyrocznia Środka", drugi po po "Czteropalczastych" tom serii "Dzieci Czystej Krwi"

Wyrocznia Środka - zapowiedź trailera

YouTube Video UCynh2UlKEAlIgW3-wiOxRKA_ATX5VMpRmbM

Zapraszam do obejrzenia zapisu ze spotkania autorskiego z 23 czerwca 2021 roku w przesympatycznej Bibliotece na Złotnie, Rozmawiamy o "Dzieciach Czystej Krwi" - Czteropalczastych i Wyroczni Środka

Spotkanie autorskie

YouTube Video UCynh2UlKEAlIgW3-wiOxRKA_XVydjeMZNnQ

Drodzy Czytelnicy! Dziś mam dla Was coś specjalnego. Wielkimi krokami zbliża się premiera "Wyroczni środka", drugiego tomu cyklu "Dzieci Czystej Krwi".
Pierwszy tom: "Czteropalczaści" to mój debiut. Przypomnijcie sobie tę historię, a jeśli nie mieliście jeszcze okazji sięgnąć po moją powieść, to mam nadzieję, że to, co za chwilę obejrzycie, Was do niej przekona.

Czteropalczaści - trailer

YouTube Video UCynh2UlKEAlIgW3-wiOxRKA_KfuvqS4HIR4

Subscribe

Archiwa

styczeń 2022
sierpień 2021
lipiec 2021
czerwiec 2021
maj 2021
kwiecień 2021
marzec 2021
luty 2021
październik 2020
wrzesień 2020
lipiec 2020
czerwiec 2020
kwiecień 2020
marzec 2020
luty 2020
styczeń 2020
grudzień 2019

Kategorie

Kategorie

Komentarze

Marcin Masłowski - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata
Martyna - Dyplomacja. Ameryka i reszta świata

Wpisy

Nostalgiczna mapa Houellbecqu’a 20 stycznia 2022
„Normalnie węzeł kurdyjski, kurde” 16 stycznia 2022
Wytrzymasz, Czytelniku? 15 stycznia 2022
„Czystka” – najlepsza książka 2021 roku? 11 stycznia 2022
Dlaczego zawsze warto czekać na kontynuację? Czyli recenzja książki „Wyrocznia środka” prosto z Ostatniej Tawerny! 25 sierpnia 2021

[custom-facebook-feed]

2comments
45wpisy
0users
0likes
0followers
0subscribers

Bard Motyw przez WP Royal.

Wróć na górę