Belcanto – czyli telenowela

Wspaniały dom wiceprezydenta państwa położonego gdzieś daleko od Europy, wspaniałe przyjęcie i międzynarodowe VIP-y. Wśród nich światowej klasy śpiewaczka – czar i urok, istny szyk i powab, w tle biznesy-interesy. Urokliwy wieczór zamienia się jednak w koszmar – na chatę wpadają terroryści i kończą imprezę. Kilkuset zakładników i tradycyjne żądania. 

Mogło być przewspaniale, a wyszło pani Patchett najgorsze z jej powieściowych dzieł (nadal uważam, że „Stan zdumienia” jest powieścią pierwszej klasy). Terroryści zupełnie niewyraziści, bierność świata zewnętrznego – zupełnie nierealna, zachowanie zakładników takie, że na miejscu uzbrojonego po zęby gringo, strzeliłbym sobie w łeb. Akcja (jeśli można ją tak nazwać) wlokła się tak długo, jak długo zakładnicy byli przetrzymywani w domu. Rodzące się uczucia (bo przecież o tym jest ta powieść) wprowadziły jakieś ujmujące urozmaicenie, ale znów były one tak lukrowane, tak zupełnie mdłe i przewidywalne, że miałem wrażenie, że czytam scenariusz jednej z latynoamerykańskich noweli telewizyjnych. Żaden z bohaterów nie „wybijał się” na pierwszy plan, żaden nie wyróżniał na tyle, by go zapamiętać – wszyscy przyjmowali z pokorą ich uwięzienie, a niektórzy nawet z ochotą zajmowali się czyszczeniem toalet, sprzątaniem i gotowaniem. Inni zaś odkrywali w sobie rożnego rodzaju talenta (a to do śpiewu, a to do wielkiej miłości), inni tylko śpiewali i byli piękni. Byli też tacy, którzy okazywali się kobietami, ale nie chcę niczego zdradzać. Był też prawdziwy Francuz, jeszcze prawdziwszy Japończyk, tłumacz, który przypadkowo znał wszystkie języki świata i Rosjanin o sercu, które zmieściłoby świat. 

„Belcanto” po przeczytaniu z ulgą odłożyłem na biblioteczną półkę.

Po skończeniu książki zerknąłem na tzw. „polecajki”, dzięki którym dowiedziałem się m.in., że miałem przyjemność z mieszanką thrillera i komedii romantycznej, a nawet tragikomedią. No, nie zauważyłem, za co przepraszam. Sam The Times stwierdził, że była to „często bardzo zabawna fabuła” i tak się zastanawiam, co było tu komedią – powieść z pewnością nie, więc czyżby opinie tzw. poczytnych gazet? 

Dlatego gdybym miał do wyboru spędzić wieczór z „Balcanto” albo oglądać telenowelę, postąpiłbym jak prezydent z powieści – zostałbym przed telewizorem.